Positief opvoeden, terug naar een basis

Onlangs heb ik mogen kennis maken met de ideeën van Amy McCready, oprichtster van Positive Parenting Solutions. Zij is een grote dame in America als het gaat om opvoeding met een back to basics instelling. Het gaat erom je kinderen te leren kennen, hen verantwoordelijkheid en discipline aan te leren en hen te betrekken bij mogelijke consequenties die je invoert rond bepaald gedrag.

Haar grootste focus is het leren kennen van gedrag en de motivatie achter bepaald gedrag van je kind/puber. Concreet komt het er op neer dat je op een gepaste manier ingaat op de onderliggende noden van je kind. Dit wil zeggen dat je hem/haar ook enige mogelijkheid biedt om het leven te reguleren volgens de nodige verantwoordelijkheidszin en discipline die men opbouwt doorheen de opvoeding. De regulatie van de eigen ik start al vanop jonge leeftijd. Neem nu bijvoorbeeld potty-training, dat is soms een ware nachtmerrie, een kind dat steeds in crisis gaat omdat je zegt dat hij/zij op het potje moet gaan zitten. Op dat moment is het kind reeds op zoek naar mogelijke eigen regulatie van de eigen ik. Zo zal het kind bij zichzelf denken “ik wil gaan zitten wanneer ik er klaar voor ben en wanneer je me dwingt ga ik in crisis”.

Kinderen gaan ook op zoek naar veiligheid via gedrag. Ze kunnen zich soms erg misdragen net om te kijken hoe wij, als volwassenen, hierop gaan reageren. Bieden we veiligheid? Mogen ze zichzelf leren ontdekken? Gaan we beginnen roepen en tieren? Moet het allemaal onze eigen ideeën zijn of mogen zij hun eigenheid in onze manier van denken integreren? Dus in dat op zich mogen we ook zeker niet vergeten dat wanneer een puber voor ons acting-out gedrag stelt, dat er misschien wel heel wat zaken zijn die hij/zij eigenlijk van ons wil te weten komen.

Kunnen we het hen eigenlijk kwalijk nemen? Hebben we niet allemaal nood aan controle over ons eigen leven en willen we niet allemaal onze eigen ik ontdekken? Mogen er niet eens zijsprongen gemaakt worden om af te tasten wat dit met ons doet? Uit fouten ontdekken we, zowel jong als oud, wie zijn wij als ouder dan om ons kind/jongere dit te ontzeggen?

Kinderen en jongeren hebben nood aan aandacht, bevestiging dat ze iets goed hebben gedaan, luisteren wanneer ze je willen aanspreken, gehoor geven aan hun gevoelens, …. Wanneer kinderen geen positieve aandacht krijgen gaan ze om aandacht vragen via het uiten van gedrag met een negatieve ondertoon. In dit opzicht zit dus de nood aan aandacht achter het negatieve gedrag.

Nu wil ik het even concreet hebben over de crisissen met je kind(eren), het roepen, tieren, straffen, of toegeven omwille van gedrag dat je kind toont. Laten we even heel eerlijk zijn, is het niet verschrikkelijk vermoeiend om de strijd soms aan te gaan met je kind omdat hij/zij niet doet wat er verwacht wordt, dat hij/zij eerst nog uren je aandacht opeist voor hij/zij gaat slapen, of de commentaren van je puber die absoluut geen zin heeft om te doen wat je vraagt?

Ik geloof er sterk in dat wanneer we ons het besef rond gedrag en achterliggende motieven eigen maken we ervoor kunnen zorgen dat onze rust bewaard blijft en dat roepen tegen onze kinderen verleden tijd wordt. Gedrag heeft erkenning nodig waarover ook openlijk gecommuniceerd dient te worden. Om crisissen en talk-backs te minimaliseren en als ouder een veilige thuisbasis te creëren is het belangrijk om rekening te houden met enkele belangrijke aspecten:

• Geef je kind voldoende aandacht doorheen de dag. Geef je kind voldoende complimentjes, vraag hoe het op school was, geef gehoor aan gevoelens, geef voldoende knuffels, …
• Heb oog voor je eigen manier van omgang met je kind. Hoe is je communicatie? welke boodschappen geef je hem/haar? Op welke manier ga jij in op een back-talk en hoe reageer je als je kind tegen je roept?
• Geef een zekere controle aan je kind. Positieve controle wat hij/zij nodig heeft om het leven eigen te maken. Dit kan je perfect doen binnen de familiegrenzen, bijvoorbeeld: Moet een kamer elke maandag opgeruimd worden? Kan je ook afspreken met je kind dat het wekelijks dient te gebeuren hij/zij heeft dan zelf de controle wanneer de kamer wordt opgeruimd en door overeengekomen richtlijnen kan je hier ook een gepaste consequentie aan verbinden.
• Zoals gezegd durven kinderen en jongeren ook een power-strugle opstarten waarin ze je zullen willen uitdagen om te kijken hoe je reageert. Ga hier dan niet op in! Blijf respectvol (kom ik direct nog even op terug), je mag gerust zeggen dat je dit niet apprecieert en dat je pas in gesprek gaat wanneer er met respect gesproken kan worden en ga dan ook weg, verlaat de ruimte. Je kind heeft je niet boos gekregen en zo ligt het volledig bij hem/haar, jou kan niets verweten worden.
• En wat heel belangrijk is het aanleren van eigen verantwoordelijkheid en inzien dat zijzelf verantwoordelijk zijn voor bepaalde consequenties omwille van de keuzes die ze hebben gemaakt.